E depois, cand’era d’inverno, que xa a festa das pandeiretas non se podia facer nos camiños, nin nas congostras, que beixaba água e ía friax, acordabamos d’ir facer un barraco p’ra facermos serán [...] que o barraco era, que habia que cavar-lle o piso, qu’inda depois de traballar inda iamos aló facer o barraco, que se nò faciamos nós n’habia que-no fixera porque claro, dos tempos do antes inda se facia nunha corte pero claro, tiña-na que deixar, que habia que meter o ghando p’ra outro sítio e daba muito traballo de limpar [...] ou tamén nunha corte vella que xa non tiña teito, e botabamos-llo co colmo, pero xa… era-nos millor facer o barraco, que asi non lle habia qu’ir pedir a ninguién.
I entón faciamos-ll’as paredes con paus, e con xestas, e co que fora, e botabamos-ll’o teito e listo, qu’inda nos levaba toda a semana de facer entre todos, i entón xa tiñamos o barraco p’rao serán. Que ao princípio era onde lle cadrara e en calquera sítio, pero depois, como o cura era que non queria que fixeramos o serán, que nos mandaba vir à Ghuardia Civil, e tiñamos-lle medo [...] porque nos mallaban! e máis metían-nos multa! [...] i entón empezamos a ordenar de facer o barraco p’rao serán no médio do monte, qu’inda só sabiamos uns poucos ond’era, e daba ighual, porque a xente sabía que o habia e viñan, e cantabamos na porta cand’empezaba o serán, e a xente xa escoitaba polos camiños, e viñan. E botabamos na porta un cantar, e unha jota e unha ribeirana, e xa cheghaban alghúns mozos e xa iamos p’ra dentro, que se cadra chovia e ventaba, qu’era d’inverno. E de cada vez tocaba-lle a unha levar o ghas, e a luz do carburo, qu’era a que habia tamén nas casas.
E máis inda nos viña a Ghuardia Civil, que se cadra cheghaban uns que dician, “mira que os vimos cos cabalos, que andaban a buscar que onde era o serán” p’ra nos viren multar, e a nos mallar, e nós cantabamos “Viva la media naranja; viva la naranja entera; viva la Ghuardia Cevile; que vai pola carretera”, i entón era p’ra que a xente marchara, e aghochabamo-nos, e marchabamos polo monte, que lles tiñamos medo. [...] Era o cura, que os mandaba vir [...] Pero entón falaron as vellas co’el, que querian que o fixeramos, o serán, porque dician que que mal tiña, que foramos a mocedá’ toda beilar, e ruar, e cantar, que non tiña mal ningun. Pero el nada, que non queria. [...] E acordaron, pois, qu’elas tamén viñan onda nós ao serán, que asi miraban porque ali non se fixera nada que non puidera ser visto a ollos de Nuestro Siñor, e que nos deixara facer o serán porque sempre se fixera. I entón empezamos-lle a facer o banco corrido ao barraco todo d’arredor, p’ra qu’elas viñeran e se sentaran, que hastra depois xa ian à tarde p’ra aló, e ian os cativos todos, à tarde, e as vellas adeprendian-lles a beilar, e a tocar na pandeireta; e logho xa marchaban e cheghabamos nós, e asi. Pero as vellas quedaban. E depois do serán quedaba o barraco ali, ou prendian-lle lume, qu’era só para aquel dia”.
Nin acordeóns.
Nin gaitas.
Nin fox-trot.
Nin escenarios.
Nin micrófonos.
Nin limite de pezas ou tempo de actuación
Nin escaleta.
Nin tortillas.
Nin sorteo.
Nin perreo.
Só xente a beilar, e a ruar, e a cantar, que non ten mal ningun.
E a quen non lle guste, que quede na casa ou que vaia à Luna, que sobran eventos.