No pazo de Brión, en Rianxo, que lles pertenceu á vellas liñaxes dos Torrado e dos Mariño, aínda recende o esplendor doutros tempos. A carón desta mesa da solaina, onde tantas conversas se teñen falado, este maneo de Entrecruces (Carballo) lembra o poderoso repertorio transmitido polas cantareiras que chega até nós percorrendo un fío telúrico a través dos tempos. De Bergantiños a Arousa para o mundo enteiro.

A finais do século XVIII a escritora escocesa Sìne NicFhionnlaigh escribiu esta cantiga en gaélico sobre o seu romance cun mariñeiro que marcha embarcado sen saber se voltará… Un tema universal que Galiza, terra marítima, canta polo menos desde os tempos de Martín Códax.

...a unha beira da vila de Rianxo está o Castelo da Lúa, forte medieval erixido por Paio Gómez Chariño, trobeiro e almirante; derrubado polos Irmandiños, reconstruído por Sueiro Gomes de Soutomaior e destruído novamente por Fernando de Acuña, aquel que decapitou a Pedro Pardo de Cela.
Do repertorio de Farruco Paradela de Montrove, da vella estirpe dos gaiteiros de Coruña, e do de Manuel Lago de Carelle (Sobrado dos Monxes), dúas xotas carismáticas do corpus instrumental galego.

A case 700 metros estamos no curuto do monte da Muralla, no castro do mesmo nome, entre os concellos de Rianxo e Lousame cunhas vistas que abranguen un terzo dos dominios galegos, desde o Monte Louro até o val da Maía, desde as illas Cíes até as terras de Ordes, desde o Pindo até o Pico Sacro...
Que esta música sirva de homenaxe á veciñanza de Recelle (Portomarín). Eles foron quen llela aprenderon ás xentes do Grupo Etnográfico das Mariñas de Ferrol aló polo ano 1982.

O eco dun tempo pretérito que resoa seccionado no aquí e agora... Diálogo sempiterno de dous instrumentos que transitaron do erudito ao popular e do popular ao erudito en constante pulsión... Camiño de ida e volta, circular como a roda, continuo como os bordóns... Camiño iniciático, transmutación, máis aló, máis arriba… Et Suseia…

Na rúa de Abaixo, preto das casas de Castelao e de Manuel Antonio, a Casa dos Dieste é un lugar máxico onde aínda parecen resoar os ecos das que riron, cantaron, soñaron, tocaron o seu piano... Rafael, Eduardo, Olegarita, Mireya, o veciño Castelao... É como unha nave de pedra amarrada na ribeira de Rianxo. Desde a beira, no océano do tempo, Joam Airas de Santiago, autor destes versos sentía as mesmas inquietudes, o mesmo desacougo que hoxe sentimos nós. Fronte ao estupor dun mundo que muda, o amor e a amizade poden ser o único refuxio. Barahúnda son: Helena de Alfonso: canto Jose Lara Gruñeiro: guitarra José Luís do Pico Orjais: zanfona