Cantigas galegas

aquí non me sinto só

cantarei ao desafío

ninguén teña de min dor

como te collín máis veces

heiche de meter no corpo

herba para nove meses

vou a dar a despedida

despedida coma ela

non a dei na miña vida

que as quitaron das roseiras

deste lado si que as hai

vivan as mozas solteiras

Deixa quedar o limonhe

Durmirás na miña cama

Detrás do meu corazonhe.

E ieu casar, casaría

se a vida de casada

fora a do primeiro día

e logho m'alevantei

sacudín o meu capote

conforme estaba, quedei

Como me vexo

Coas pernas arrastro

Coma un cangrexo

arrimado a un pau de buxo

vénlle preguntar a Sinción

se a galiña branca puxo.

botou-ll'o bico de prata

as mozas non beben nela

Manüel todo se mata

porque es fillo de rico,

pódelo poñer ó dereito

que eu de ti non necesito.

Catro para túa nai

Toma, lévalle estes catro

Prao cornudo de teu pai

non ten saia nin capelo

que viva o noso de Castro

que o ten de terciopelo*

foron a unha romaría

a tua viña borracha

a miña xa non se tiña

as de Buño son oleiras,

as de Carballo modistas,

e en Silván son costureiras

Eu a Dios non llo merezo

todos me din que o venda

e o meu amor non ten precio

cuarta feira logo vén,

domingo tárdame un ano,

por ver a quen quero ben.

e mai-los que aghora vén

pegha-ll'a rábia no corpo

porque lle a barba non vén

como a seda de cosere

se nacemos un pra ioutro

que lle habemos de fasere

non me deu máis a pereira

unha é para o xastre

e outra para a costureira

Si orballa, deixa orballar

Que por mais que chova e chova

de ti non m’hei d’apartar

Ai, Bueu, Bueu

Te-las pernas neghras

Hei-chas lavar eu

alejre do corazón

que unha blanquiña de cara

con pouca desposición

que xa veu a barateza

van os homes a real

catro van nunha peseta

vexo a casa do meu sogro

heille de casar un fillo

se está de Dios ou non morro

que no mar andas metido.

Dime, ti, dos catro Ventos

cál é o máis atrevido.

Son morena sono tanto

Tamen o trigo é moreno

E fai o molete branco

Non vo-la quixera dar

Que se van as camaradas

Non me queren aghardar

de Baiste a Rubillón

pasean os meus amores

aínda que digan que non!!

xa se non usa, toma demónio!

non quero a tua riqueza

quero a pobreza do meu António

Viva quen anda d'amores!

Viva quen d'amores anda!

ou has de parti-las pernas

ou has de parar do teu

todo cheio de pintiñas

dime con quen repartiches

o cariño que me tiñas

foron a unha romaría

a tua viña borracha

a miña xa non se tiña

Quen eran as da parranda

Son as mozas do Seixido

Porque nelas nádia manda

Pola miña porta andou

Seica andaba ancomodado

Que pasou e non falou

tes a miña porta aberta

unha fala e un cantar

Nós aquí cheghamos

Se nos dan licencia

No-los reis cantamos

catro para tua nai

toma, leva-ll'estes catro

p'rò cornudo de teu pai

Miña garganta de neve

Non vou a parte do mundo

Garganta, que eu non te leve

A miña é a de diante

Aí ven o meu mariñeiro

Ai ven o meu maleante

xa se non usa color café

non quero a tua riqueza

quero a pobreza do meu Xosé

baila que podes bailar,

que mellores tocadoras,

nas puideches Pesquisar.

xa vou da-la de repente

miña nai non me crioue

para adevertir á xente

A pandareta na man

Se me peta na cabeza

Canto d'aqui a mañán

Como can que vai perdido

Eu non che son can de caza

Que atenda por asubio

co mariñeiro do mar,

arma a vela e arma a vela

e vai cara ao seu lugar.

un sigharro sen camisa,

un leghartiño ó sol,

un sapo morto de risa

ramiño da túa man

e agora son a vasoira

con que ti várre-lo chan.

Teño sardiñas no mar-e

Teño unha nena bonita

Non quero máis traballar-e

la madre que lo parió

baila na punta do pé

nas agullas dun reló

polo burato da porta:

ti goberna a túa vida

que a miña nada che importa

e mais que non nos falamos

xa o camiño bota herba

onde nos paseabamos

no alto de Camariñas

que lle leven os zapatos,

que lle pican as espiñas.

mazanciña colorada,

quen te viu quen te verá,

non che puiden ver a cara.

levaino que ben se leva

levaino mozas, levaino

o cantar da nosa Terra"

Que viva e que reine

O verb'encarnado

é o rei dos reises

Nena da beira do mare

Si ti queres i eu quero

Quen no-lo ha de privare

botou-ll'o bico de pedra

as mozas non beben nela

Manüel todo rabea

dous olliños nun burato

ou son os do meu amor

ou son os d'alghun lagharto

que xa veu a barateza

van os homes a real

catro van nunha peseta

a Lisboa por ghanar

Lisboa queda no eido

pra quen queira traballar

veño da terra dourada

veño da terra dos homes

pero non veño casada.

Ia-te ver ao Brasile

Mai-lo mar non ten varandas

Meu amor, por ond'ei d'ire

Tanta farola

E o caldeiro no lume

con ághua sola*

téñoa de par de min.

Si me preguntan por ela

Direilles que non a vin.

Porque non ten que calzar

Calzaba unha alparaghata

Se lla deixaran roubar

e as tuas son de prata.

Se o teu corazon non chora

o meu tampouco se mata.

que tanto valor lle dás?

Levo café e azúcar

da raia de Portugal

anda que desaparece.

Quen ten amores non durme;

quen non os ten, adormece.

Ta a raposa dando berros

Que lle tiran o pelexo

Para monetes de cregos.

non me perda-lo cariño

non che perderei a lei

Pasadiñas por me ver

Tamén t'eu daba palabra

Doutros amores non ter

Tamén o sei encarrar

Tamén sei tomar amores

Tamén os sei olvidar

ten meu pai unha xesteira

que dá chorismas en maio

coma ghindas da ghindeira

Ou porque non sabes

Ou porque che faltan

As habelidades

acabou-se-m'o fumare

acabaron-se-m'as falas

que tiña para che dare

e anque anubia non chove

o meu amor está malo

e anque está malo non morre

non me deu máis a pereira

unha é para o xastre

e outra para a costureira

Todos miran para minhe

Fato de bocas abertas

Na miña vida tal vinhe

Heichas de dar si as teño

Papas de millo miúdo

Feitas no pote pequeno.

E eu por rico te deixei

Vale máis probe con honra

Ca rico de mala lei

murió la reina *

que se foda, carallo

por ghaldrumeira!

o alto de carvalliñas

que lle leven unhas zocas

que lle pican as espiñas

Cando afeite-la barba

Afeitará-lo bighote

tantas veces, Manüel

miña cariña de rosa

meus olliños de papel

anda que desaparece

Qen os ten loxanos chora

Qen os ten preto padece

ela, de verde, non roxe

moito traballiño ten

andar atrás de quen foxe

con panos de tafetán

olliños que a min me queren

nesta terra non están

Son como as augas do mar,

Os ollos con que me miras,

Nunca os poderei olvidar

nada che quedei debendo

deches-me carta de pago

dei-ch'o recibo correndo

que me quedou a mantilla

no adro sen recoller

de righeiro en righeiro

pica-ll'a mosca no rabo

non pode parar no eido

miña cara de papele

Non te quero para dama

quero-te para mullere.

xa crucei o mar

xa comín laranxas

do meu laranxal.

E volve a virar

As voltas do vira

Son boas de dar

da casca dunha urceira

para me pasiar nela

desd'Alén par'A Cruxeira

pequeniña coma un rato

e o que se meta con ela

vai levar máis que sopapos

e mais os que aghora ven

peghalle a rabia no corpo

porque a barba nonlle ven

e non sei dicir porque

cando se quere por algho

non é moi fondo o querer

polo burato da porta

ti goberna a túa vida

que a miña nada che importa

case, case, que t'amei

por culpa do case, case

case contigho casei

pon as ferreñas de punta

ahora que anda bailando

a hermosura toda xunta

Cala-te, vai-te calando

Qu'eu contigho non me meto

vente, ventiño mareiro

Vente, ventiño do Norte

serás o meu compañeiro

que parece que dá ghusto

ver este baile bailar

Eu ben sei onde i-a hai,

indo polo río arriba

no muíño de meu pai.

Delicada no comere

Vai-te detrás do teu amo

Qu'eu non te podo mantere

Se soupera non cantaba

Canto por lle dar nos ollos

A quen de min marmuraba

a que vén á polavila?

Vén mirar o que se pasa

pra contar en doutro día

Que intervás por areona

Hei-che de valdri-los zúrrios

E rosmarche na morrona

de ver o suceso

tanto como eu hoxe

o meu pais mesmo

botou-ll'o bico de vidro

as mozas non beben nela

Manüel mata-se vivo

Porque non ten que calzar

Calzaba unhas zapatillas*

Se llas deixaran roubar

cun vaso de cantería

Nin bebín, nin troien ághua

nin falei a quen quería

Para ir e vir de noite

A ese lughar de Loureiro

todos queren gobernar

ou o goberno ten mel

ou non mo sei explicar

pa bailar hai qu´aprender

nós qu´andamos polo mundo

todo nos cómpre saber

do que non pode ghastare

inda ten un unto vello

dun porco que ha de matare

E mai-los que aghora vén

Pegha-ll'a rábia no corpo

Porque lle a barba non vén

Anque* sexa da puleira

Que van entrar a beilare

As mozas da Canceleira

da mazán un bocadiño,

da túa boca unha fala

do corazón un cariño.

outros por recreo

outros por furarte

outros por enredos

que queiras, que non

ou pola ventana*

ou polo balcón

Esa non a saben todos

O namorar vai no rir

E máis no mirar dos ollos

quedan cun ruído armado

por culpa dunha galiña

que ten amistá co galo

Despedida polas flores

unha despedida triste

tuven* eu cos meus amores

a noite vai espertando,

os paxariños xa cantan

e eu contigo estou soñando.

Mociñas do cabeceiro

Vós que levade-la iaña

Levarede-lo carneiro

case, case que t'amaba

se non fora o case, case

case contigho casaba

por ti doi-m'o corazón

que dormes con catro cabras

metidas na habitación

tan altiña se foi pór

por un lado ten Arcade

polo outro, Soutomaior

Onde se dá a laranxa

Tamén se dá o limon

Caíron xuntos nun pozo

E como os dous tiñan unllas

Rabuñárons'o pescozo

que é palabra moi triste

entre dous que ben se queren

custa moito despedirse

metete na tua vida

Que a miña, nada che importa

sei tocala pandeireta,

tamén sei face-la burla

de quen me fai a puñeta.

e a vaca pediu-me a erva

eu pedin-lle a erva ao campo

e o campo pediu-m'a regha

que me tiña de ver hoxe

por aghora ainda non tarda

que ten a pousada lonxe

cara de leite batido

inda me dixeron onte

que tiñe-lo anghanido

alá pola média noite

pasaremos por Limeres

abaixo manta mollada,

Onde estean as mulleres

Os homes non valen nada.

Que collo a culler do caldo

Bato-che coela nos dentes

dicen que non beben viño

e debaixo do mantelo

levan o xerro escondido

e non sei dicir porque

cando se quere por algho

non é moi fondo o querer

dáme unha agulla de prata,

para sacar esta espiña

do corazón que me mata.

por amar unha veleta

foi-che coma quen cambiou

pano fino por baeta

Non deixa d'alumear

O amor, por estar lonxe

Non deixa de m'acordar

Hei-te de mandar á merda

Á merda t'hei de mandar

O tempo que t'eu amaba

Tres anos e mais un dia

Mira que cegha eu andaba!

aí vén o vento mareiro

aí vén o meu queridiño

vestido de mariñeiro

Non se colgha na parede

O amor que non é firme

Non se fai máis caso dele

E beixei por unha xesta

Serves pra vaca de carro

Que levantas ben a testa

porque nacín en xaneiro

deixa vi-lo mes de maio

qu'eu subiri ó poleiro

o que non ten que vender

vendiu o rabo da burra

por non lle dar de comer

Tecelana xa ma dan

Teñen as pernas tolleitas

De estar a carón do chan

Hoxe rúa ha d'haber

Ela ha de ser en Castro

Ela en Castro ha de ser

por eso non cho desprecio

na feira todo se vende

cada burro no seu presio

que xa non te quero máis

anque te coronen d'ouro

Ben sería un cabaleiro

Ben lle Había de quedare

Un pano de seda o cuello.

Ás que sodes bonitiñas

escapade dos mozos

coma o raposo ás galiñas.

Hei-che de mandar, has d'ir

Cun fol debaixo do brazo

Coma quen ven de pedir

Mirei-te pasar

As pernas, María

viñas de lavar

cartas son cartas

as palabras dos homes

todas son falsas!

pídollo de corazón

voulle explicar un suceso

que xa non ten solución

Que eu che darei un piñon(he)

Moreno dame unha aperta

Da raíz do corazon(he)

peixe fresco e bo marisco

ide a botar as redes

a praia de San Fransisco

o Ecce-homo en Cerdedo

santa Apolónia en Quireza

para mozos, Sabucedo

i eu tamén lle respondín:

"Señor cura, destas rosas

non as ten no seu xardín."

non déixe-la boa vida

que eu ben sei dunha casada

que chorou no outro día

como a palla do centeo

atopeite miña rula

do xeito do meu desexo.

miña mai do corazón

moitas mais hai polo mundo

pero como a miña non

Tamén ch'eu asubiaba

cando era do teu tempo

que revolven o sentido

amar e non ser amado,

querer e non ser querido.