Hei-che de mandar, has d'ir
Cun fol debaixo do brazo
Coma quen ven de pedir
que o moito falar é vicio
e o dar palabras ao vento
é sementar no camiño
Si orballa, deixa orballar
Que por mais que chova e chova
de ti non m’hei d’apartar
Ia-te ver ao Brasile
Mai-lo mar non ten varandas
Meu amor, por ond'ei d'ire
as de Buño son oleiras,
as de Carballo, modistas
e en Silván son costureiras
E mai-los que aghora vén
Pegha-ll'a rábia no corpo
Porque lle a barba non vén
levai-no, que ben se leva
levai-no, mozas, levai-no
o cantar da nosa terra
que é palabra moi triste
entre dous que ben se queren
custa moito despedirse
p'ra beilar hai qu´aprender
nós qu´andamos polo mundo
todo nos cómpre saber
hein-cho de dar, que o teño
o peine p'ra te peinar
e a cinta p'ra atá-lo pelo
Eu a Dios non llo merezo
todos me din que o venda
e o meu amor non ten prezo
xa se non usa, toma demónio!
non quero a tua riqueza
quero a pobreza do meu António
que as quitaron das roseiras
deste lado si que as hai,
vivan as mozas solteiras!
vexo a casa do meu sogro
hei-lle de casar un fillo
se está de Dios* ou non morro
Miña gharghanta de neve
Non vou a parte do mundo
Gharghanta, que te non leve
dous olliños nun burato
ou son os do meu amor
ou son os d'alghun lagharto
que non 'tou na minha terra
Nunca silva me prendiue
Que non me ceivara dela
Son como as augas do mar,
Que en vez de matar-me a sede
Moita máis sede me dan
e a vaca pediu-me a erva
eu pedin-lle a erva ao campo
e o campo pediu-m'a regha
cuarta-feira logho vén...
Domingo tarda-me un ano,
p'ra ver a quen quero ben
Que intervás por areona
Hei-che de valdri-los zúrrios
E rosmarche na morrona