Moza qu'estás na ventana
mirando pra quen pasa
se tes ollos de cadela
vente comigho de caza
ca punta do pano fóra
bota a cabeza tamén
qu'o pano non me namora.
Fuches miñas, fuches miñas
e aghora véñote ver
e quéroche preghuntar
si o queres volver ser
O cura de Vigo é xastre,
e o de Marín mariñeiro
i-o d'Orense afiador
i-o de Vilar Cerralleiro.
Chamácheme turbisquiña
herba que o gado non come
Vale máis ser turbisquiña
ca muller de rüin home.
Alghún dia or meus amores
o meu reghalo era velos
aghora en tanto me dá
ghanalos coma perdelos.
Chéghat'ela, chéghat'ela
Chéghat'ela e dalle un bico
se non fora por vergonza
xa lle tiña dado cinco.
Á túa porta meniña
quen porfía mata a caza
ou nunha hora ou na outra
heiche de cair en gracia.
Piquiniña, piquiniña,
como a agulla de bordar
se naceches un pró outro
que ll'habedes d'esperar.
Manoel, Manoeliño
Manoel da rúa alta,
moito te queren as mozas
porque lles tóca-la ghaita.
Manoel, Manoeliño,
Manoel feito de cera,
quen me dera se-lo lume
pra que Manoel derretera
Lughariño de Freás
de lonxe parece vila
se non foran os penedos
que ten ao lado de riba.
Ll'esas túas maos son "blancas",
ll'eses teus dedos de "anillos",
son os que me fan andare
de noite polos camiños
Adio-las mozas de Vila
prendas do meu corazón
qu'hanvos vir ao fiadeiro
noite si e noite non.
eu pola montaña, tu pola cociña
has casar comigho, miña Marouxiña.
Eu pola ventana, tu polo balcón,
has casar comigho, que queiras que non.
Si queres qu'a i-auga corra
tíralle o terrón á presa
nunca fun nin quero ser
plato de segunda mesa.
Séntat'eiquí queridiña
tu nunha pedra ll'eu noutra
axudarasme a lavar
este cestiño de roupa.
Non te cases na montaña,
que ch'é terra moi fría,
cásate no nbaixo d'Esgos
se queres ter fantesías.
Manoel foi á bodega
Traía a xerra do viño,
"Tropezouse" cunha pedra
E "caeuse" no camiño.
Manoel corre de présa,
empatoulle a camisa
e Manoel foi de cabeza.
Viva o río, viva o río,
viva o río do Riós,
viva o río, viva o río
que do Riós somos nós.
Nin as miñas maos son "blancas"
nin os meus dedos tran anillos
nin son os que che fan andar
de noite polos camiños.
As tellas do teu tellado
botan auga sin chover
i-eu ben sei onde dixeches
que non me podías ver.
como a agulla de coser
se nacestes un pró outro
que ll'habedes de faguer.
Heiche de comprar un manto,
heiche de comprar un velo,
pero non quero que durmas
na miña cama de ferro.
Para cantar e bailar,
miniña Dios te criou,
para rezar un rosario
outra nena che ganou.
Ao carballo caill'a folla,
i-ao castiñeiro a castaña,
i-aor mociños que hai agora
caill'o coiro qu'anda a raña
Esta vai por despedida,
esta vai por carricoche,
esta vai por despedida,
"hasta mañana a las doce".
Eí vos vai a despedida,
eí vos vai a derradeira,
acabouse o chiculate
rompeu a chiculateira.
Anque che "sea" a vasoira
o chao non cho hei de varrer
que se tu m'"olvidaches"
outros che m'han de querer.
Baixa abaixo Castelaus
que Porqueira xa beixou
Faramiñás leva a rama
porque sempre a levou.
Eu cantos xa sei un cento
e máis unha sepitiña
e se m'apurades moito
des
Seica se levaba a auga,
seica da auga se leva,
ar mociñas de Melón
cantan que firen a terra.
Eu a Lobeira non vou
ca se non párome moito
unha faliña tras outra
falar d'amor prende moito.
Baila María, baila,
baila con ela
se ti non tes refaixo
préstacho ela,
baila Manoeliño, baila con ela.
Esta noite e maila outra
e maila outra pasada
abanei unha pereira
que nunca fora abanada
Heime de casar ist'ano
anque sea cun rapaz
que gaste sombreiro gacho
con perillón por detrás.
Alto Couso, alto Couso,
Xusticia nas Guimarás,
Ax Carballás, as da Touza,
bruxas as d'Armeirá.
O meu amor olvidoume
pensando que eu que choraba,
nunca chorei por amores,
era aghora o que me faltaba.
Toca o pandeiro María
e penícallo Manuela,
no camiño me dixeron
qu'eras a flor da canela.
Feira Nova, Feira Nova,
feira de perde-lo tempo
onde se venden os homes
a tres ichavos o cento.
Cantai nenas, cantai nenas,
e deixai falar á xente
qu'os tempos do amor se van
non vos ha de durar sempre.
Xan Guindán foi á feira,
foi a ffeira das culleres,
si mo vedes por aí
tiraimo d'entr'as mulleres.
Algún día algo, algo,
i-agora algo, alguiño,
xa non me queren as mozas,
porqu'estou acabadiño.
Arredondáchem' a saia
arredondáchem'o mandil,
arredondáchem'a saia
barriga de tamborll.
I-esta noite hei d'ir á rúa
qu'onte á noite non fun èla
i-esta noite hei d'ir á rúa
ao lugar da Paradela
Ben te vin entrar na misa,
ben te vin arrodillar-e
e por culpa de te ver-e
non me poiden presinar-e
Unha volta polo medio,
outra polo d'arredore,
qu'así fai o que ben baila
qu'así fai o bailador-e.
Chanto qu'estás no canizo,
bot'as castañas abaixo,
se non che teño mandil
ampárochas no refaixo.
Miña cuñadiña nova,
meu irmao éche pequeno,
como queres que che medre,
dáll'o almorzo cedo.
As mociñas de Parada
non saben fiar o liño
ándanche de porta en porta
que llo fíen delghadiño.
Indo de cara a Berermo
carabeles encarnados
indo de car'autro lado
todo silvas nos valados.
Tódolos aires me levan,
Indo de car'autro lado
Nin aires nin cousa "buena"
Fun buscar o ben che quero
ao arenal de Sevilla,
fun buscar o ben che quero,
trouxen o ben che quería.
A pandeira é de cobre,
e as ferriñas de metal,
as mociñas qui a tocan
son da Tolda natural.
O almorzo cedo, cedo,
o xantar cedo, cediño,
a merenda con coidado
e a cea con coidadiño.
O que non canta nin baila
que vén facer ao fiadeiro
hámolo* pór de espantallo
no alto dun castiñeiro.
Meniña qu'andas ao leite
leva do meu que ten tona
cunha pinghiña de nada
unta-la perrecha toda.
Quen me dera dar una ai-e!
e atrás do aie un suspiro,
quen me dera te-lo corpo,
onde teño o meu sentido.
Á porta do fiadeiro
hai unha pedra cuadrada
onde sentas as mociñas
a rañar a condanada.
Cantan os ghalos ao día,
meu amor írghete e vaite,
Como m'hei d'ir quiridiña?
Como m'hei d'ir e deixarte?.
Aghora que veu a noite,
veu a miña reghalía,
veu a tristura do amo
porque s'acabou o día.
hai unha pedra no chao
onde se sentan os mozos
a raña-lo birimbao.
A muller de Xan Guindán
e máis outra qu'elí había
tiraron co Xan Guindán
ó medio da romería.
Moi boas noites señores,
Xa se me apaga o candil,
Xa se me pechan os ollos
Coas ghanas de durmir.
I-estou pra pasa-lo río,
i-estou pra non o pasar,
i-estou pra tomar amores,
i-estou pra non os tomar.
Non me fodas no camiño
que non son unha cadela,
tes os collós d'arrastro
énchesme a cona de terra.
Que ben ch'está a ghurriña
reghaliño dos meus ollos,
que ben ch'esta a ghurriña
non che ll'está así a todos.
Bótall'un agharradiño
que van entrar a bailare
or mozos do Carballiño.
Ide bailar se queredes,
tanto toco para dous-e
como toco para tres-e
Maruxiña dam'un bico
heiche de dar un abrazo,
non quero bicos dos homes
Que me saben ao tabaco.
Carballeira de San Xusto,
carballeiriña enramada,
naquela carballeiriña
perdín a miña navalla.
Segha miña fouce segha
por iste panciño raro,
ándoche ghañando a vida
cómprem'andar con cuidado.
De Portugal me mandaron
un plato de rico mollo,
o corazón dunha pulga
e o rabo dun piollo.
E non paran de bailar-e
a culpa témola nós-e
por non parar de tocar-e
Cacharreiros non chos quero
porqu'andan na cacharrada
tódolor cacharreiriños
teñen a muller torrada
As estrelas e o luceiro
Tuveron unha porfía,
as estrelas qu'era noite
e o luceiro qu'era día.
O cantar do arrieiro
éche un cantar que namora,
cántano no chao da Limia
resoa na Feira Nova.
Segha miña fouce segha,
Segha por baixo de mao,
Ándoche ghañando a vida,
Mociñar de San Cibrao
I-as meniñas de Nodaiga
son poucas e mal honradas,
veu unha nube da feira
deixou a todas preñadas.
Niñodaguia, Niñodaguia
se non foras tan mollado
habiámoslle pór no medio
un carabel encarnado.
Eu amodiño non podo,
ide busca-lo ghaiteiro
que vos toqu'ao voso modo.
Aghora veu unha orde
que non pod'estar millor
meter os homes no forno
e chamar o capador.
cantai nenas, cantai todas,
unhas porque non queredes,
outras porque son señoras.
Hei d'ir á túa seitura,
Ai! hei d'ir á túa seghada,
hei d'ir á túa seitura
que a miña vai acabada.
Marmurai marmuradoras
marmurai sempre de min
qu'eu nunca fun marmurada
mais ca da xente ruín.
Aghora que veu a noite
Xa vén a nosa aleghría,
tristura pró noso amo,
que se ll'acabou o día.
Debaixo do lavadoiro
cae a auga e medra a herba
ar mociñar deste "pueblo"
mandámolas ir á merda.
Se tu me quixeras ben
Como ch'eu quero a ti-e
Farías do lonxe preto
Viríasme ver eiquí-e
Cabalo, meu cabaliño,
eu non sei que pode ser,
cando che dou a cebada
tu pídesme de beber.
