O tranvia do Porriño

chocou co barco de Cangas

e unha vella que ía dentro

rillou un par de tamancas

Chamáchesme moreniña

á vista de tanta xente

e aghora vaime quedare

moreniña para sempre

Cantai e bailai meniñas

e ghardai o farropeiro

que a que non canta nin baila

é a que o dá primeiro

Pasei pola túa porta

mireite polo cerrollo

e a parva da túa nai

meteume un chusco no ollo.

Chamácheme cadeliña,

e eu non mordín a ninghén

e se ladro á túa porta

é porque che quero ben.

Seitura, miña seitura,

seitura, miña seghada,

empeceite polo cima

e xa te levo acabada

Anque veño da seitura,

anque veño da seghada,

anque veño da seitura,

non veño nada cansada

Amadeu perdeu as vacas

a calquera lle acontece

as vacas xa van no eido

e Amadeu non aparece

Vale máis un toxo verde

prantado na miña horta

ca unha mala veciña

d'arredor da miña porta

A muller que capa os homes

vive nos campos de Noia

fuxí homes, fuxí homes

velaí vén a capadora

Hei-te d'amar, paxariño

hei-te d'amar, a máis hei

non me perda-lo cariño

non che perderei-na lei

Lindos ollos ten a cobra

cando mira de repente

vale máis un desengano

que andar enganada sempre

Cabalo, meu cabaliño,

meu cabaliño redondo,

empeceite polo cima,

acabeite polo fondo

Na aldeíña de Paredes

Teño quen me queira benhe

teño tíos, teño primos,

teño o meu amor taménhe

Eu pidin-llo onha nena

no porteliño do prado,

respondeu-m'a picarona

Qu'estaba o campo mollado.

A muller p'ra ser bonita

ten que ter a cinta baixa

e a barrigha pequeniña

pra que asente o pau na caixa.

Debaixo da oliveira

non se pode namorar

ten a folla miudiña

deixa pasa-lo luar

Hei-te d'amar, paxariño

hei-te d'amar ghorrión

hei-te d'amar, paxariño

de dia, e de noite non

Casadiña de tres días,

mandou traballar ao home,

traballa home, traballa!

quen non cho ten, non cho come

Arrimeim'on pino verde

A ver si me consolaba,

o pino com'era verde

ó me ver chorar, choraba

Se pasades por Paredes

pola beiriña do adro,

rézaille un Ave María

para a virxe do Rosario

Para Carballo vou rindo,

para Verdillo cantando,

Par' a parroquia de Bértoa,

Vou como a troita nadando

Aparta loureiro verde,

Deixa clarea-la lúa

se non vexo os meus amores

non vexo cousa ninghunha

Cantai e bailai, miniñas,

e que cale o mundo todo

qu'os qu'están na borralleira

Están queíndo co sono.

Pensas que porqu'es moi rico

que xa me tiñas na mao,

moitas sedas ten un porco

e mais non sai de marrao

Na aldeíña de Folghoso

amores hei de tomar

ou no cima ou no fondo

ou no medio do lughar

Este noso amiño d'hoxe

te-na sona de moi rico

hei-no de levar à feira

d'acabalo dun borrico

Non entendo ese latín

nin tampouco ese latón;

se queres que che conteste,

muda de conversación

E ao se deitar cun vello

non sei que gusto lle topan,

pola noite dice Ai!

pola mañá dice Opa!

Mándanme toca-la jota

i-eu a jota non a sei-e

Pra quen lle guste e quen baile

eu a jota tocarei-e

Teño unhas castañolas

feitas de madeira seca,

traio-as na faltriqueira,

toco-as cando me peta.

E despois de que comamos

cantaremos con máis ghracia,

porqu' os chourizos e o viño

limpan mui ben a gharghanta.

Tropecei, caín na lama

e logho m'alevantei

sacudín o meu capote

conforme estaba, quedei

Se chove, deixa chover

se orballa, deixa orballar

qu'eu ben sei dun abrighiño

onde m'hei d'ir abrighar

Como che vai, miña Rosa?

Como che vai, miña flor?

Desde que ti me deixaches

A cada paso, millor

As ervas do campo secan

E volven enverdecere

Así fan amores vellos

Cando se volven a vere

Eu non sei que pode haber

que non nos deixan entrar

Ou hai broncas nesta casa

Ou non nos teñen que dar

Aghora vou a cantar

que parece que dá ghusto

ver este baile bailar

Eu non sei que pode haber

nesta casa tanto fume,

é a señora da casa

qu'está ca cazola ao lume.

Veña a peste, veña a peste

pola folla do tabaco

e que veña polos homes

que non queden senón catro

Da túa ventana* à miña

hai un salto dunha cobra

inda lle hei de chamar

à túa nai, miña soghra

P'ra que me dixeches, deño

que tiña cara de rosa

dende entón cando te vexo

dá-me asi como verghoña

Sei un cento de cantigas

e máis unha saquetiña

se me tiran polo xenio

desátoll'a baraciña!

Se eu lla soubese ler

respondia à sua cartinha,

Quen me dera de saber

se sua saudade é igual à minha

Costureira melendrosa

Delicada no comere

Vai-te detrás do teu amo

Qu'eu non te podo mantere

Aleghre é a vida do rico

Porque ten no que ghastar

As aleghrías do probe

Son anuncios dun pesar

Faláchesme de casare

E ieu casar, casaría

se a vida de casada

fora a do primeiro día

Miña soghra aforradora

do que non pode ghastare

inda ten un unto vello

dun porco que ha de matare

A folla do castiñeiro

ela, de verde, non roxe

moito traballiño ten

andar atrás de quen foxe

Por dicir "viva san Roque"

Prenderon a meu irmán

Aghora que xa o prenderon...

Viva san Roque e o can!

Hei de facer unha ponte

da casca dunha urceira

para me pasiar nela

desd'Alén par'A Cruxeira