Atoparonse: 141 resultados
Aí ven a lancha do mare
A miña é a de diante
Aí ven o meu mariñeiro
Ai ven o meu maleante
Olvidaches-te de min
por amar unha veleta
foi-che coma quen cambiou
pano fino por baeta
Namorei-me na bonita
Porque ela cantaba ben
Aghora morro de fame
E o cantar non me mantén
Catro con cinco fan nove
son palabras en latín
di-me con quen t’adevirtes
cando saes d’onda min
Desde aqui de ond'eu estou
vexo a casa do meu sogro
hei-lle de casar un fillo
se está de Dios* ou non morro
Quero-te porque te quero
e non sei dicir por que
cando se quere por algho
non é moi fondo o querer
Manüel, Manüeliño
tantas veces, Manüel
miña cariña de rosa
meus olliños de papel
D'aqui d'onde estou ben vexo
dous olliños nun burato
ou son os do meu amor
ou son os d'alghun lagharto
Case, case, que te quixen
case, case que t'amaba
se non fora o case, case
case contigho casaba
case, case, que t'amei
por culpa do case, case
case contigho casei
Ponte dereita, rapaza
que che veñen a pedir
eu ben dereita me poño
pero non os vexo vir
Aghora xa s'acabou
O tempo que t'eu amaba
Tres anos e mais un dia
Mira que cegha eu andaba!
Os mociños que hai aghora
E mai-los que aghora vén
Pegha-ll'a rábia no corpo
Porque lle a barba non vén
Solteiriña, non te cases
non deixe-la boa vida
que eu ben sei dunha casada
que chora d'arrepentida
Aí vén o vento do mare
aí vén o vento mareiro
aí vén o meu queridiño
vestido de mariñeiro
Se chove, deixa chover
Si orballa, deixa orballar
Que por mais que chova e chova
de ti non m’hei d’apartar
Veño da terra do ouro
veño da terra dourada
veño da terra dos homes
pero non veño casada
A moda de namorar
Esa non a saben todos
O namorar vai no rir
E máis no mirar dos ollos
Se soubera que ti dabas
Pasadiñas por me ver
Tamén t'eu daba palabra
Doutros amores non ter
O meu amor, onte á noite
Pola miña porta andou
Seica andaba ancomodado
Que pasou e non falou
O candil que non alumbra*
Non se colgha na parede
O amor que non é firme
Non se fai máis caso dele
O candil, por estar alto
Non deixa d'alumear
O amor, por estar lonxe
Non deixa de m'acordar
Dá-me da pera que comes,
da mazán, un bocadiño,
da tua boca, unha fala
do corazón, un cariño
Pos o sombreiro de lado
porque és fillo de rico,
pode-lo poñer ò d'reito
que eu de ti non necesito
Quen te viu, quen te verá,
mazanciña colorada,
quen te viu, quen te verá,
non che puiden ve-la cara
Alabado seia* dios*
que xa veu a barateza
van os homes a real
catro van nunha peseta
Onde che vai aquel pano
todo cheio de pintiñas
dime con quen repartiches
o cariño que me tiñas
Eu queria-me casare
miña nai, non teño roupa
Casa, miña filla, casa
que unha perna tapa a outra
Anubía e anubía
e anque anubia non chove
o meu amor está malo
e anque está malo non morre
Rio branco, rio tinto,
regatos de tantas cores,
cando os ríos levan tanto
que farán os meus amores?
Algun dia era eu
ramiño da tua man
e agora son a vasoira
con que ti varre-lo chan.
Os ollos cos que me miras
Son como as augas do mar,
Que en vez de matar-me a sede
Moita máis sede me dan
As tellas do teu tellado
botan augha sen chover
as pulghas da tua cama
a min non m'han de morder
Teño lanchas, teño remos
Teño sardiñas no mare
Teño unha moza bonita
Non quero máis traballare
O meu amor dixo-m'onte
que me tiña de ver hoxe
por aghora inda non tarda
que ten a pousada lonxe
De Liñares a Baiste
de Baiste a Rubillón
pasean os meus amores
inda que dighan que non!
Se ti queres, e eu quero
Moza da beira do mare
Quen no-lo ha de privare
Piñeiro dá-m'unha piña
que eu che darei un piñón
Moreno, dá-m'unha aperta
da raíz do corazón
Onde vai que non nos vimos
máis hai que non nos falamos
xa o camiño bota erva
onde nós paseabamos
Miñas ventanas son d'ouro
e as tuas son de prata
Se o teu corazón non chora
o meu tampouco se mata
Tu te-los olliños neghros
coma a seda de cosere
se nacemos un p'rò ioutro
que lle habemos de facere
Catro cousas hai no mundo
que revolven o sentido
amar e non ser amado,
querer, e non ser querido
Faláchesme de casare
E ieu casar, casaría
se a vida de casada
fora a do primeiro día
Non te namores, meniña
co mariñeiro do mar,
arma a vela, e arma a vela
e vai cara ao seu lughar
Hoxe é luns, mañán é martes
cuarta-feira logho vén...
Domingo tarda-me un ano,
p'ra ver a quen quero ben
Ven-te conmigho, laranxa
Deixa quedar o limónhe
Durmirás na miña cama
Perto do meu corazónhe.
Miña nai mandou-m'à fonte
cun vaso de cantería
Nin bebín, nin troien ághua
nin falei a quen quería
Fuches falar mal de min
A xunto dos meus amores
Fai de conta que botaches
augha por riba das flores
Non te quero para dama
miña cara de papele
quero-te para mullere
Mariñeiriño do mar
que no mar andas metido
Di-me, ti, dos catro ventos
cal é o máis atrevido
O mar anda que desanda,
anda que desaparece.
Quen ten amores non durme,
quen non os ten, adormece
Como che vai, miña Rosa?
Como che vai, miña flor?
Desde que ti me deixaches
A cada paso, millor
As ervas do campo secan
E volven enverdecere
Así fan amores vellos
Cando se volven a vere
Se eu lla soubese ler
respondia à sua cartinha,
Quen me dera de saber
se sua saudade é igual à minha
No ceo brila unha estrela
Naceu e non aparece
Meteuse na túa cara
Nos teus ollos respladece
Agora non canto máis-e,
nin canto nin cantarei-e.
Que me levan o amor,
para o servicio do rei-e.
P'ra que me dixeches, deño
que tiña cara de rosa
dende entón cando te vexo
dá-me asi como verghoña
Antes eran os teus ollos
Os que a min me daban pena
Aghora non son os Teus
Son os doutra morena
Que che veñen a pedir
Eu ben dereita me poño
Pero non os vexo vir
Miña nai e mai-la túa
quedan no rio a berrare,
por culpa dunha galiña
que quería namorare
Se queres que io te quiera
terá ser con condeción-e.
Que o teu seia pra min-e
mai-lo meu para ti non-e.
Has de cantar
que che hei de dar zonchons;
has de cantar,
que che ei dar moitos
*Rosalia de Castro
Canta, meniña
na veira da fonte;
canta e dareiche
boliños do pote
* Rosalia de Castro
A cantar gañei o dote
A bailar, o casamento.
Se miña nai fora outra
xa me tiña nun convento.’
Se tu me quixeras ben
Como ch'eu quero a ti-e
Farías do lonxe preto
Viríasme ver eiquí-e
Cantigas ao chou