Neste lughar non hai xente

que foron alén do mar

catro vellas que quedaron

moito non han de durar

Lughar no que m'eu criei

cos camiños escondidos

nesas casiñas de pedra

o corazón ben erghido!

O deserto avanza, avanza

e as macroempresas tamén

mentres a xentiña nosa

non se pode nin manter

Tarabelas, eucalitos

e alta velocidá'

minas, asfalto e podremia

é o que eles nos van dar

Minas d'ouro ou de coltán,

de wolfram, que máis lles dá?

o que queren é facer

neghocio na escuridá'

Os políticos que temos

pensan que nò vemos vir

só queren cheira-los cartos

do seu negocio ruín

Empresas explotadoras

de mares, montes e ríos...

Quen ha de paghar o mal

que deixan aos nosos fillos?

As fridas da minaría

non son boas de levar

quen apandará co morto

que ao futuro imos deixar?

Políticos que non saben

defender o noso lar,

só venden a nosa terra,

a quen a mellor pagar

Heime de por a cantar,

baixo as aspas dun eólico,

que lle corten a cabeza

a quen de min fai espolio.

As minas a ceu aberto

de cen a cen, e cen mil

nós sen parar de chorar,

e eles a fartar-se a rir

Érghete, pobo, en pe,

contra esta sen-razón,

se pensan que calaremos

saben ben pouco de nós.

Quen souber das consecuencias

que este ecocidio ha ter,

os veciños, sen defensa;

o monte, morto outra vez.

Xa non sopra o vento en calma,

xa os xigantes van chegar,

cortando o voo aos paxaros

e bruando sen parar

Resistir, cal toxo bravo

o expolio que nos fagás

en terra de aloitadores

non poñeredes as pás

Ventos novos sopran forte

da Conla prao Cabalar

han de arrasar con todo

se os pes non lles parar