Miña nai o pote ferve e a da verdura non vén Ela como é tan bonita Algún enrediño ten

Cuidas que porque falamos xa me colles pola mau Nunca fun afecionada Da fruta que cai ó chau

Porque canto e me adevirto dinme que non teño pena. Lévoia toda por dentro coma se non a tivera.

Aleghre é a vida do rico Porque ten no que ghastar As aleghrías do probe Son anuncios dun pesar

Hai tanto burro a mandare en homes de intelixéncia que às veces dou en pensare que a burrámia é unha céncia

Xanciño, Xanciño, Xan-he, sempre moi traballador-he, a muller prá romaría el para as súas labores.

Da túa ventana* à miña hai un salto dunha cobra inda lle hei de chamar à túa nai, miña soghra

Vinde, mozos, ò serán as mociña-las de Fofe deixai-as ir, que xa van